{Eigen Kamer} Dancing slowly in an empty room

van **Cathlin** ma dec 17, 2012 2:42 am

2am; where do I begin,
Crying off my face again.
The silent sound of loneliness
Wants to follow me to bed.
I'm a ghost of a girl that I want to be most.
I'm the shell of a girl that I used to know well.

Dancing slowly in an empty room...

Zwijgend liet Claire haar benen over de rand van haar bed hangen, haar gezicht steunende in haar handen. Het was af en toe moeilijk om de gekte, nee de krankzinnigheid van Deadman Wonderland buiten je hoofd te houden. Op een moment van zwakte kon het zomaar bezit van je nemen en je grijpen. Zijzelf, the Swan, had nog nooit deel hoeven nemen aan een Carnival Corpse, maar het zou vast niet lang meer duren totdat zij een keer aan de beurt was. Zou ze het wel kunnen? Zou ze zich wel staande kunnen houden? Ze voelde zich al misselijk worden bij de gedachten. Ze had wel met een aantal andere Deadmans op de TV meegekeken... En wat ze gezien had..? Het maakte haar misselijk.

Het bloed bleef maar vloeien, als een regen van scharlakenrood spetterde het over de gladde vloer van de Carnival Corpse Arena. Claire zat als bevroren op de bank genageld, met grote ogen starende naar het tafereel. Het was wreed, te wreed. Het publiek schreeuwde om meer bloed, meer waanzin, meer moord... Maar zij, zij voelde haar maag zich omdraaien en wendde haar blik af.

Voorzichtig hees Claire zich overeind van haar bed. Ze had genoeg gehad en voelde zich weer misselijk bij de gedachten aan het Carnival Corpse. Zwijgend begon ze een aantal lichte balletpassen te maken om zichzelf te kalmeren. Met sierlijke passen en draaien ging ze haar kamer rond. Want ach... Er was toch niemand die haar kon zien. Haar bewegingen waren vloeiend en duidelijk herkenbaar als ballet. Ze was dan ook hard op weg geweest om een professionele danseres te worden, tot haar incident... Maar daar moest ze niet aan denken. Overleven, dat moest ze doen. Als ze ooit weer vrij kwam, zou ze haar droom weer na gaan jagen, ze mocht haar ambities niet uit het zicht verliezen. Dan zou ze helemaal gek worden.

312 Woorden \\ Mood: Ietwat verdrietig // Company: ??? (Open)

van **Sayonara** ma dec 17, 2012 5:17 am

Ze waren hier allemaal ziek in hun hoofd, stuk voor stuk. Zij was de enigste die nog rationeel kon denken en zelfs zij werd keer op keer gedwongen de haat en pijn onder ogen te zien. Waaraan had ze dit vreselijke lot te danken? De martelingen van haar vader of de zieke geest van haar moeder. Hun waren degene die levens lang moesten worden opgesloten hun waren de gene die elke dag moesten vrezen voor hun leven in Carnival Corpse zij niet! Wat kon ze toch doen om dit alles om te draaien. Waarom was ze niet weggelopen, een ander leven opgestart waarom had ze nou dat mes moeten laten vallen om haar Branch of Sin te activeren. Waarom had ze het niet kunnen controleren zoals ze nu kon.. Waarom had ze niet gerend na de moord. Waarom had ze staan wachten tot de politie haar zonder veel moeite mee kon sleuren. Ze had haar eigen leven verpest en nu moest ze voor haar fouten boeten. Elke dag opnieuw in dit smerige Deadman Wonderland..

Eenzaam slofte ze door de gangen van Afdeling G haar persoonlijke hel. De stilte zo nu en dan was moordend en als ze zich echt eenzaam voelde opende ze haar tengere mond en gleden de o zo vertrouwde woorden over haar lippen. Een zacht liedje dat ze altijd voor zichzelf zou zingen.

Music was my first love and it will be my last. Music of the future and music of the past. To live without my music would be impossible to do. In this world of troubles, my music pulls me through. Music was my first love and it will be last. Music of the future and music of the past. Music was my first love and it will be my last. Music of the future and music of the past. To live without my music would be impossible to do. In this world of troubles, my music pulls me through.

Toen eenmaal de laatste woorden haar lippen op een melodieuze wijze hadden verlaten hielt ze stand. Haar aandacht was getrokken door iets in haar ooghoek en nu draaide ze zich helemaal om om door de kier van de deur heen te kijken. Het was Swan oftewel Claire die sierlijk door haar kamer heen danste. Sayonara begreep waarom ze Swan heette als ze haar zo zag en een zachte dromerige glimlach gleed over haar lippen. Zo vrij bewegen als een veertje dat langzaam naar beneden viel om weer omhoog te worden geblazen met de wind. Wat zou Sayonara er soms voor over hebben om ook zo te kunnen zijn.

Zachtjes klopte ze op de deur voor ze half naar binnen stapte. "Ik hoop dat ik je niet stoor Swa..Claire." Ze slikte Swan in, wetend dat ze het misschien helemaal niet wou horen en glimlachte warm naar het meisje.

van **Cathlin** ma dec 17, 2012 8:48 am

Claire schreef:
2am; where do I begin,
Crying off my face again.
The silent sound of loneliness
Wants to follow me to bed.
I'm a ghost of a girl that I want to be most.
I'm the shell of a girl that I used to know well.

Dancing slowly in an empty room...

De vloeiende en vertrouwde bewegingen van haar dans passen gaven haar een gevoel dat ze eventjes kon ontsnappen aan de waanzin van dit verschrikkelijke park. Eventjes weg van al het lijden, de pijn, het sadisme van de spelmakers en soms ook van haar medespelers. Het gaf haar een momentje van rust, een greep in het verleden. Ook al was het hier allemaal misgegaan. De valse beschuldigingen logen er niet om. Ze wist zeker dat ze vals waren. Oké, ze had haar Branch of Sin gebruikt om de achtergrond danser aan te vallen, maar ze wist zeker dat uit zelfverdediging dit gerechtvaardigd was. Ze wist echter niet hoe het kon dat de rechtbank het niet als gerechtvaardigd had gezien. De muziek die haar begeleide vormde zich in haar hoofd, een rustige piano melodie. Hier kon ze in wegdromen, verzinken in haar dromen en verlangens. Hier was ze veilig. "I saw a deer and she told me she was free..." Murmelde ze zachtjes mee met de muziek in haar hoofd. Zingen kon ze niet goed, maar het meemurmelen met haar muziek ging automatisch. Misschien had het liedje dan ook wel een verborgen betekenis voor haar. Misschien betekende het dan ook wel meer dan dat ze liet blijken. Ze trok haar been voorzichtig omhoog in een andere sierlijke beweging. Totdat ze de deur open hoorde gaan en ietwat verschrikt opkeek.

Meteen liet ze haar been zakken en ging ze in een wat schuchtere houding staan, haar handen achter haar rug gevouwen terwijl haar vingers zich in elkaar verstrengelden. "Ik hoop dat ik je niet stoor Swa..Claire." Zei het meisje dat binnen stapte, dat Claire al snel identificeerde als Nightingale, Sayonara. "Nightingale, Sayonara" Zei ze op een ietwat zachte toon, terwijl ze begroetend een kleine buiging maakte. Ze wist niet zeker of Nightingale haar alias prefereerde of haar werkelijke naam, dus dan besloot ze altijd voor de veilige middenroute te gaan. Ze allebei gebruiken. "Je stoort me niet, ik heb hier toch bijster weinig te doen." Gaf het meisje toe, waarna ze eventjes wat wegkeek. Het leek eventjes alsof ze de moed moest verzamelen om de andere Deadman aan te kijken. Ervaring leerde dat je niet iedereen moest vertrouwen hier in Deadman Wonderland, pas als het tegendeel bewezen werd. "Wat brengt jou hier?" Vroeg ze hierna voorzichtig, op een ietwat nerveuze toon. "Ik heb je toch niet iets misdaan?"

395 Woorden \\ Mood: Verzonken // Company: Nightingale

van **Sayonara** di dec 18, 2012 10:12 pm

Swan gebruikte allebei haar namen en Sayonara glimlachte even warm. Haar lange witte lokken over haar schouderladen, langs haar oren. Sayonara was niet een van de meest sociale en dat wist ze maar een klein gesprek zo nu en dan moest er toch van af kunnen anders leek ze helemaal zo’n einzelgänger.

Swan zei dat ze niet stoorde en het licht bonde meisje stapte voorzichtig naar binnen om naast de deur te blijven staan en nog even onzeker te kijken, schijnbaar merkte Swan haar onzekerheid op en vroeg wat haar hier bracht en of ze wat mis had gedaan.

De gedachte alleen al deed Sayonara lachen een lach die als duizenden kleine belletjes klonk en ze schudde haar kleine hoofdje heen en weer. ”Nee natuurlijk heb je niets misdaan, ik zag je gewoon dansen en ik moet zeggen dat ik onder de indruk was.” Haar stem was zacht en de warmte was er hoorbaar in. Tja Sayonara bleef haar best doen he.

Toch was er een gevoel in haar onderbuik die bleef zeggen dat ze juist niet sociaal moest doen met andere zoals haar. Elke andere Deadman kon je bedriegen zodat je tijdens Carnival Corpse diegene niets wou doen en deze je zo kon verslaan. Dat was een les die Sayonara heel snel had geleerd in deze wereld. Niemand was te vertrouwen, geen bewaker, geen undertaker maar ook zeker geen Deadman.

En toch wist ze zeker dat Swan niet zoals hun was. Sayonara deed zelf hetzelfde als zij, zingen en dansen lagen nauw verwant aan elkaar het waren beide dingen die in hun ziel zaten en als je de taal van je ziel kon spreken kon je alles aan. Tenminste dat was hoe haar zangcoach het ooit had uitgelegd al wist Sayonara niet of hij gelijk had, in deze wereld had niemand gelijk en loog iedereen maar een end weg. Niemand was te vertrouwen.

”Hoe heb je zo goed leren dansen?” Vroeg ze zacht met een glimlachje op haar lippen terwijl ze even naar de voeten van Swan keek, zou ook zij Sayonara ooit zo vrij kunnen dansen als een blaadje dat zweefde op de wind?

van Gesponsorde inhoud

{Eigen Kamer} Dancing slowly in an empty room

{Eigen Kamer} Dancing slowly in an empty room

Re: {Eigen Kamer} Dancing slowly in an empty room

Re: {Eigen Kamer} Dancing slowly in an empty room

Re: {Eigen Kamer} Dancing slowly in an empty room

Re: {Eigen Kamer} Dancing slowly in an empty room