[Eigen Kamer] My own Thoughts

Ze zat stilletjes op haar kamer. Niemand die haar hoorde of zag. Ze lag op bed uit te rusten, slapen kon ze niet. De gedacht van haar moorden kwamen elke dag weer terug. Ze wilde er niet aan denken, maar het ging vanzelf. Langzaam stond ze op, en liep naar de badkamer. Ze waste haar gezicht en keek in de spiegel. Ze zag een meisje met rood haar, Roze ogen en een witte huid. Dat al alleen was niet normaal, ze had namelijk twee witte hoorns. Je zag ze duidelijk door het fel rode haar. Op zich haten ze haar uiterlijk niet, alleen de mensen die haar pestte. Ze wist zelf wel dat niemand je mag beoordelen om hoe je eruit zag, dat was een mensen principe. Maar iedereen deed het, haar uitschelden voor moordenaar omdat ze mensen had vermoord. Haar een monster noemen, omdat ze anders was. Terwijl er zoveel mensen andere hadden vermoord, en nog wel voor geld, drugs of al dat soort dingen. Zij had het gedaan omdat ze haar hond hadden vermoord, voor haar ogen. Hij werd in elkaar geslagen door met een vaas. Het bloed spatte op de muren. Haar woede was te erg. Voordat ze het zelf wist had ze haar Branches of Sin losgelaten en iedereen vermoord. En dan werd zij onmenselijk genoemd. Al die mensen die haar veroordeelde, dat waren de onmenselijke. Maar ja, wat kan je doen in je eentje. Ze haten mensen. Ze wist ook wel dat er aardige mensen waren, en daar had ze ook niks tegen. Maar toch kon ze mensen nog steeds niet vertrouwen. Ze ging weer terug naar haar kamer en ging zitten op bed. Het leven was niet eerlijk als je anders was. Al haar woede kropte ze op. Dat bewaarde ze voor de Carnival Corpse. Daar waren geen regels, alleen winnen. En daar was ze dan ook het best in. Verveling sloeg toe. 'Ik ga maar even een ommetje maken,' zei ze tegen haar zelf. Ze stond op en liep naar de deur.

299 woorden