[Café] Just for kicks

van **Aerith** wo dec 19, 2012 6:26 am

Eight balls with the takers that'll make you, lay cards with the lovers that'll hate you

Het was ochtend. Of avond. Of middag. Of nacht. Er scheen geen licht in de isolatieruimte en er was geen klok, dus geen enkele manier om de tijd te weten. Hij ging voorbij, soms snel en soms langzaam. Het besef van tijd was lang, lang geleden weggevaagd – het was er al amper geweest voordat ze hier was. Seconden voelden als minuten en uren als seconden – ze wist echter niet wat minuten hier waren en seconden hier waren, dus hoeveel uren er voorbij waren gevlogen of gekropen, daarvan was ze zich niet bewust. Niet geheel. Want je kon Aerith nog zo van de buitenwereld willen opsluiten, het zou je nooit echt lúkken. Ze wist dat de wacht al drie keer gewisseld was, dat ze al vijf keer voedsel had gekregen en dat haar een mogelijkheid tot opfrissen was aangeboden. Drie dagen dus, maximaal. Want zo lang hield de wacht het meestal niet vol. Drie dagen. Was drie dagen genoeg rust? Was drie dagen genoeg geweest om haar verveling weer op te wekken, haar interesse in de buitenwereld op te zwepen? Ja, dat was het zeker. Het was tijd – tijd om weg te gaan.
Haar benen, die ze eerder in kleermakerszit onder zich had gekruist, strekten zich terwijl ze haar lichaam uitrekte. In een hoekje van de cel lag haar jas met de bontkraag, aan de andere kant lagen haar hooggehakte laarsjes. In een beweging gooide ze het jack om haar schouders – deed niet eens de moeite om haar armen door de mouwen te steken – en met een andere soepele beweging gleed ze in haar schoenen. Ze grijnsde even, klopte daarna op de deur. ‘Ik geloof dat mijn tijd erop zit~’ merkte ze speels op, waarna er een pauze viel van onbepaalde tijd. Uiteindelijk kreeg ze een antwoord. “Wie ben jij om dat te bepalen, Nakamura?” Ze fronste, ondanks dat niemand haar kon zien. ‘Ik heb je verscheidene keren gevraagd me Aerith te noemen, Castiel.’ reageerde ze kalmpjes. ‘Dat zou genoeg moeten zeggen.’
Onmiddellijk opende de deur – misschien was het omdat ze naar zichzelf refereerde als Aerith, zij die alles wist over iedereen, misschien omdat haar bloed onder de deur was gekropen en de man van zijn zuurstof aan het beroven was. ‘Dankjewel~’ giechelde het meisje vrolijk tegen de inmiddels bewusteloze bewaker, waarna ze over hem heen sprong en hem de cel in duwde. ‘We hopen dat u van uw verblijf geniet.’ merkte ze sadistisch, maar altijd vrolijk op, waarna ze de deur dichtduwde en wat bloed in het sleutelgat liet lopen. Daar verhardde het – minischild. Ze zouden de deur in zijn geheel uit de muur moeten slopen, bedacht ze zich giechelend. Oh, héérlijk.

Er was weinig buitenlucht in de G-afdeling, dat was waar. Het was echter al verademing genoeg dat ze weer vrijuit door de gangen kon dwalen – of rennen, of huppelen, of hinkelen, of, zoals ze nu deed, klimmen – zonder telkens een cipier over zich heen te krijgen. Ja, ze zouden het binnen een tot vijf uur doorhebben, dat ze weg was, maar dat was genoeg. Het was niet eerlijk dat ze er alleen met Carnival Corpse uit mocht. Het was niet eerlijk dat ze de andere mensen niet mocht bestuderen. Ze hield van mensen – wat kon er nu misgaan?
Haar benen brachten haar naar het Café, waar ze binnendanste alsof ze de plaats bezat. Ze had in ieder geval alle aandacht, alle ogen op haar gericht. Ze was geen nieuw gezicht, ze was een bekend gezicht. Een bekend gezicht wat altijd problemen betekende. Zonder aandacht te geven aan de starende ogen, zonder te reageren op het gefluit – ze was aantrekkelijk en ze zag er nógal verwaaid uit, dus ja, ze wekte suggesties – liep op een tafel af met maar een persoon. Daar plofte ze neer, zette haar ellebogen op tafel en keek de persoon aan. ‘Hallo~’ tinkelde haar stem. Ze wilde de aandacht van deze persoon – anders kwam de ander er niet goed vanaf.

Devious - Everybody Loves Me - 655 - Open